Ελευθέρα Ελληνική Κυβέρνησις -B.
O Βασιλεύς δια την σωτηρίαν της Πατρίδος εδέχθη και την θυσίαν-ταύτην, έδωσεν δε την εντολήν της Αντιβασιλείας εις τον Αρχιεπίσκοπον Δαμασκηνόν, υπό τον περιορισμόν όμως ότι αύτη θα είναι εντελώς προσωρινή, ότι ούτος θα δέχεται τας συμβουλάς του, δεν θα συμπεριλάβη κομμουνιστάς εις την υπ' αυτού σχηματισθησομένην Κυβέρνησιν και ότι ουδεμίαν συνενόησιν μετά των κομμουνιστών θα εδέχετο πριν ή ούτοι καταθέσωσιν τα όπλα.
Την 31ην Δεκεμβρίου 1944 ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός έδωκεν τον όρκον του Αντιβασιλέως, εις διάγγελμα του δε προς τον Ελληνικόν Λαόν ετόνιζεν : «Επιμένομεν ότι είναι κατεπείγουσα Εθνική ανάγκη όπως συναφθή αμέσως συμφωνία προς κατάπαυσιν του αγώνος, τούτο δε είναι μία προϋπόθεσις δια την πραγμάτωσιν των ριζικών λύσεων τας οποίας η σχηματισθησομένη Κυβέρνησις θα εφαρμόση.»
Εκ της περικοπής ταύτης του Διαγγέλματος του Αντιβασιλέως Δαμασκηνού, προκύπτουσιν σαφώς αι προθέσεις τούτου όπως συνθηκολογήση; μετά των κομμουνιστών, δια την εφαρμογήν προγράμματος «ριζικών» λύσεων, καθ ην στιγμήν την 29ην Δεκεμβρίου 1944 ήρχισαν ταχύτατα να εκδιώκωνται οι κομμουνισταί εξ Αθηνών, την δε 6ην Ιανουαρίου 1945 αι κομμουνιστικαί δυνάμεις ηττηθείσα κατεδιώκοντο υπό των Βρεττανικών και Ελληνικών τοιούτων προς τας επαρχίας εν αποσυνθέσει!
Ο Αντιβασιλεύς Δαμασκηνός υπό το πρόσχημα της ταχείας καταστολής, της ανταρσίας εκάλεσεν εκ Παρισίων ένθα διέμενεν τον Στρατηγόν Πλαστήραν Ν., εις ον ανέθεσεν τον σχηματισμόν Κυβερνήσεως, ήτις ωρκίσθη την 5ην Ιανουαρίου, δηλαδή καθ ην εποχήν οι κομμουνισταί εν διαλύσει και πανικόβλητοι έφευγον εξ Αθηνών προς τας Επαρχίας, προφανώς ίνα εφαρμόσουν τος εξαγγελθείσας ριζικάς λύσεις.
Την 12ην Ιανουαρίου ο Στρατηγός Σκόμπυ συνήψεν μετά των κομμουνιστών ανακωχήν.
Ο Στρατηγός Πλαστήρας αμέσως μετά την υπογραφήν ανακωχής μεταξύ του Στρατηγού Σκόμπυ και των κομμουνιστών, ήρξατο διαπραγματεύσεις μετά της ηγεσίας του Κ.Κ.Ε. κατά τρόπον ακατανόητον και περίεργον, δια την εξασφάλισιν πολιτικής ηρεμίας εις τον τόπον.
Η Ακολουθηθείσα πολιτική τόσον υπό του Άντι βασιλέως Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, όσον και υπό του Πρωθυπουργού Πλαστήρα, εκδήλως ερυμουλκείτο από την σκέψιν της εγκαθιδρύσεως της Δημοκρατίας εν Ελλάδι και προς τον σκοπόν τούτον εχρειάζοντο οι κομμουνισταί, εις αντίδρασιν κατά της μεγάλης του Λαού πλειοψηφίας, ο οποίος έβλεπεν εις τον Βασιλέα του το Κράτος, τον Νόμον, την τάξιν, την πειθαρχίαν και την σωτηρίαν του.
Ούτω χάριν εις την πολιτικήν αυτήν των συμβιβασμών, συνεκροτήθη η διάσκεψις της Βάρκιζας με εκπροσώπους των μεν κομμουνιστών τον Γ. Σιάντον, της δε Ελληνικής Κυβερνήσεως τον Ιω. Σοφιανόπουλον, αριστερίζοντα και συνοδοιπόρον. Δι' υπογραφείσης συμφωνίας την 12ην Φεβρουαρίου 1945 μεταξύ των δύο τούτων αντιπροσωπειών, το Κ.Κ.Ε απέκτα ελευθερίαν Πολιτικής ενεργείας, εδέχθη δε τούτο να διωχθώσιν υπό των Ελληνικών δικαστηρίων οι κατηγορούμενοι οπαδοί του, δι εγκλήματα κοινού ποινικού δικαίου.
Η συμφωνία της Βάρκιζας έδωσεν την ευκαιρίαν εις το Κ Κ Ε. να ανασυγκροτήση τας δυνάμεις του, να αναπροσαρμώση την πολιτικήν του και να εκπονήση νέα σχέδια δια την εξόρμησίν του και πάλιν προς κατάληψιν της εξουσίας.
Κατά τας αρχάς Απριλίου 1945 ήρξατο δημοσιογραφικός αγών κατά του Πρωθυπουργού Στρατηγού Πλαστήρα, εκ του γεγονότος ότι ούτος ευρισκόμενος εν Γαλλία κατά την διάρκειαν του Ελληνο Ιταλικού Πολέμου εν Βορ. Ηπείρω, επεζήτησεν την μεσολάβησιν των Γερμανών προς κατάπαυσιν των επιχειρήσεων και υπογραφήν ειρήνης. Κατόπιν της διμιουργηθείσης καταθλιπτικής ατμοσφαίρας κατά του Στρατηγού Πλαστήρα, τόσον εν Ελλάδι μεταξύ του πολιτικού κόσμου και του Λαού, όσον και εν Μεγάλη Βρεττανία μεταξύ των επισήμων κύκλων, λόγω των δημοσιογραφικών τούτων αποκαλύψεων, ο Αντιβασιλεύς Δαμασκηνός ευρέθη εις την αναπόδραστον ανάγκην να καλέση τούτον εις παραίτησιν. Ο Στρατηγός Πλαστήρας μετά τινας αντιρρήσεις την ΙΟην Απριλίου 1945 υπέβαλεν την παραίτησιν της υπ' αυτόν Κυβερνήσεως, ανατεθείσης της εντολής του σχηματισμού νέας τοιαύτης εις τον Ναύαρχον Πέτρ. Βούλγαρην.
Παραιτηθέντος του Ναυάρχου Βούλγαρη την 17ην Οκτωβρίου, ανετέθη ο σχηματισμός Υπουργείου εις τον Παν. Κανελλόπουλον. Ούτος καταρτίσας τολμηρόν και ρεαλιστικόν πρόγραμμα οικονομικής ανασυγκροτήσεως της χώρας, εζήτησεν την οικονομικήν συμπαράστασιν των Βρεττανών δια την εφαρμογήν του. Κατόπιν αρνήσεως τούτων εκ λόγων οικονομικής αδυναμίας, όπως χρηματοδοτήσωσιν το οικονομικόν του πρόγραμμα, ο Πρωθυπουργός Κανελλόπουλος την 21ην Νοεμβρίου υπέβαλεν την παραίτησιν της Κυβερνήσεως του.
Εν συνεχεία ο αντιβασιλεύς ανέθεσεν τον σχηματισμόν Κυβερνήσεως εις τον Θεμ. Σοφούλην.
Άπασαι αι Κυβερνήσεις αύται άκολουθήσασαι πολιτικήν εντόνως Δημοκρατικήν και αριστερίζουσαν, εδημιούργησαν κατάλληλον κλίμα δια την ανασυγκρότησιν και εξοπλισμόν των κομμουνιστικών δυνάμεων, όπερ εξόρμησαν την άνοιξιν του 1946, απέτυχε μεν να υποδουλώση την Ελλάδα εις τον κομμουνισμόν, πλην επέτυχε να την μετατρέψη εις χώραν ερειπίων και συμφοράς.
Την 4ην Απριλίου εσχηματίσθη υπηρεσιακή Κυβέρνησις υπό τον Πρόεδρον του Συμβουλίου Επικρατείας, Πουλίτσαν Π., ήτις την 31ην Απριλίου διεξήγαγεν εκλογάς, αίτινες έδωσαν την πλειοψηφίαν εις την δεξιάν, με ηγετικήν δύναμιν το Λαϊκόν κόμμα.
Ο Πρωθυπουργός και Αρχηγός του Λαϊκού κόμματος Κων. Τσαλδάρης, ως και οι Αρχηγοί των συμπρατουσών πολιτικών ομάδων Σ. Γόνατα, Αποσ. Αλεξανδρή και Σπ. Μαρκεζίνη, έχοντες σαφή των πραγμάτων αντίληψιν εκ της κατοχικής και μετακατοχικής δράσεως των κομμουνιστών, των σοσιαλιζόντων και των συνοδοιπορούντων μετ' αυτών στοιχείων, δεν εδίστασαν ουδ' επί στιγμήν δια την άκολουθητέαν γραμμήν, προς τακτοποίησιν δύο ζωτικών δια την Ελλάδα ζητημάτων:
α. Την εκκαθάρισιν του καθεστωτικού δια της διενεργείας το ταχύτερον δημοψηφίσματος.
β. Την αντιμετώπισίν του κομμουνισμού δια δραστικών μέτρων, ώστε αφ' ενός μεν να ανακοπή ο έπανεξοπλισμός τούτου, αφ' ετέρου δε να εκκαθαρισθώσιν οι εις τον στρατόν διειδύσαντες κομμουνισταί και κομμουνίζοντες Αξ)κοί και να διωχθώσιν απηνώς αι εμφανισθείσαι κομμουνιστικαί συμμορίαι εις την ύπαιθρον.
Αν αι εκλογαί του Απριλίου του 1946 δεν έφερον εις την αρχήν το Λαϊκόν κόμμα, με τον μεμετρημένον, συνετόν και άνευ συμβιβασμών περί τα Εθνικά θέματα Πρωθυπουργόν Κων. Τσαλδάρην, είναι αμφίβολον αν η Ελλάς θα ηδύνατο να αντιμετωπίση την κομμουνιστικήν απειλήν.
Αν συνεχίζετο η εφεκτική και εις πολλάς περιπτώσεις συμπαθής προς τους κομμουνιστάς στάσις ηγετών τίνων των ενόπλων δυνάμεων, επί των πρώτων μεταπολεμικών Κυβερνήσεων, ούτοι παρασκευαζόμενοι ανέτως, θα ηδύναντο να έξορμήσωσιν δια τον τρίτον γύρον αιφνιδιαστικώς, μετά την πλήρη των προπαρασκευών των συμπλήρωσιν.
Η διαυγής, σταθερά και ακάμπτως Εθνική στάσις του Πρωθυπουργού Κ. Τσαλδάρη, έπεισεν τους κομμουνιστάς ότι παρήλθεν ανεπιστρεπτεί η εποχή των συμβιβασμών και της ασυδοσίας και ότι ούτοι είχον να εκλέξωσιν μεταξύ νομιμοφροσύνης και επαναστάσεως.
Επέλεξεν την οδόν της επαναστάσεως η κομμουνιστική ηγεσία, πριν περατώσει τας ετοιμασίας της και εις χρόνον ουχί πρόσφορον, διότι δεν είχεν την ευχέρειαν της εκλογής.
Δια Δημοψηφίσματος ενεργηθέντος την Ιην Σεπτεμβρίου 1946, ο Ελληνικός Λαός απολύτως ελεύθερος και ανεπηρέαστος, απεφάνθη υπέρ της επανόδου του Βασιλέως Γεωργίου του Β' εις τον Θρόνον της Ελλάδος, την δε 28ην Σεπτεμβρίου αφιχθείς ούτος εις Αθήνας, ανέλαβεν τα Βασιλικά του καθήκοντα.
Από της στιγμής ταύτης άρχεται εις Ελλάδα κανονικός πολιτικός βίος, το δε κράτος με τον Βασιλέα του επί κεφαλής και την δια της ψήφου τού Λαού εκλεγείσαν Κυβέρνησιν, επανευρίσκει την οδόν της Εθνικής δημιουργίας, την οποίαν έρχεται να διατάραξη ο των πάντων αρνητής κομμουνισμός.
(Ελευθέρα Ελληνική Κυβέρνησις -A )
Την 4ην Απριλίου εσχηματίσθη υπηρεσιακή Κυβέρνησις υπό τον Πρόεδρον του Συμβουλίου Επικρατείας, Πουλίτσαν Π., ήτις την 31ην Απριλίου διεξήγαγεν εκλογάς, αίτινες έδωσαν την πλειοψηφίαν εις την δεξιάν, με ηγετικήν δύναμιν το Λαϊκόν κόμμα.
Ο Πρωθυπουργός και Αρχηγός του Λαϊκού κόμματος Κων. Τσαλδάρης, ως και οι Αρχηγοί των συμπρατουσών πολιτικών ομάδων Σ. Γόνατα, Αποσ. Αλεξανδρή και Σπ. Μαρκεζίνη, έχοντες σαφή των πραγμάτων αντίληψιν εκ της κατοχικής και μετακατοχικής δράσεως των κομμουνιστών, των σοσιαλιζόντων και των συνοδοιπορούντων μετ' αυτών στοιχείων, δεν εδίστασαν ουδ' επί στιγμήν δια την άκολουθητέαν γραμμήν, προς τακτοποίησιν δύο ζωτικών δια την Ελλάδα ζητημάτων:
α. Την εκκαθάρισιν του καθεστωτικού δια της διενεργείας το ταχύτερον δημοψηφίσματος.
β. Την αντιμετώπισίν του κομμουνισμού δια δραστικών μέτρων, ώστε αφ' ενός μεν να ανακοπή ο έπανεξοπλισμός τούτου, αφ' ετέρου δε να εκκαθαρισθώσιν οι εις τον στρατόν διειδύσαντες κομμουνισταί και κομμουνίζοντες Αξ)κοί και να διωχθώσιν απηνώς αι εμφανισθείσαι κομμουνιστικαί συμμορίαι εις την ύπαιθρον.
Αν αι εκλογαί του Απριλίου του 1946 δεν έφερον εις την αρχήν το Λαϊκόν κόμμα, με τον μεμετρημένον, συνετόν και άνευ συμβιβασμών περί τα Εθνικά θέματα Πρωθυπουργόν Κων. Τσαλδάρην, είναι αμφίβολον αν η Ελλάς θα ηδύνατο να αντιμετωπίση την κομμουνιστικήν απειλήν.
Αν συνεχίζετο η εφεκτική και εις πολλάς περιπτώσεις συμπαθής προς τους κομμουνιστάς στάσις ηγετών τίνων των ενόπλων δυνάμεων, επί των πρώτων μεταπολεμικών Κυβερνήσεων, ούτοι παρασκευαζόμενοι ανέτως, θα ηδύναντο να έξορμήσωσιν δια τον τρίτον γύρον αιφνιδιαστικώς, μετά την πλήρη των προπαρασκευών των συμπλήρωσιν.
Η διαυγής, σταθερά και ακάμπτως Εθνική στάσις του Πρωθυπουργού Κ. Τσαλδάρη, έπεισεν τους κομμουνιστάς ότι παρήλθεν ανεπιστρεπτεί η εποχή των συμβιβασμών και της ασυδοσίας και ότι ούτοι είχον να εκλέξωσιν μεταξύ νομιμοφροσύνης και επαναστάσεως.
Επέλεξεν την οδόν της επαναστάσεως η κομμουνιστική ηγεσία, πριν περατώσει τας ετοιμασίας της και εις χρόνον ουχί πρόσφορον, διότι δεν είχεν την ευχέρειαν της εκλογής.
Δια Δημοψηφίσματος ενεργηθέντος την Ιην Σεπτεμβρίου 1946, ο Ελληνικός Λαός απολύτως ελεύθερος και ανεπηρέαστος, απεφάνθη υπέρ της επανόδου του Βασιλέως Γεωργίου του Β' εις τον Θρόνον της Ελλάδος, την δε 28ην Σεπτεμβρίου αφιχθείς ούτος εις Αθήνας, ανέλαβεν τα Βασιλικά του καθήκοντα.
Από της στιγμής ταύτης άρχεται εις Ελλάδα κανονικός πολιτικός βίος, το δε κράτος με τον Βασιλέα του επί κεφαλής και την δια της ψήφου τού Λαού εκλεγείσαν Κυβέρνησιν, επανευρίσκει την οδόν της Εθνικής δημιουργίας, την οποίαν έρχεται να διατάραξη ο των πάντων αρνητής κομμουνισμός.
(Ελευθέρα Ελληνική Κυβέρνησις -A )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου