ΜΟΥΑΜΑΡ ΑΛ ΚΑΝΤΑΦΙ:ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ : Τα κοινοβούλια είναι η σπονδυλική στήλη της παραδοσιακής δημοκρατίας ό­πως αυτή υπάρχει σήμερα.  Ένα κοινοβού­λιο είναι μια παραπλανητική περιγραφή του λαού και οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις είναι μια παραπλανητική λύση στο πρόβλη­μα της δημοκρατίας. Ένα κοινοβούλιο ιδρύεται αρχικά για να αντιπροσωπεύει το λαό, αλλά αυτό από μόνο του δεν είναι δη­μοκρατικό αφού δημοκρατία σημαίνει η εξουσία του λαού και όχι μια εξουσία που ενεργεί για λογαριασμό του. Η απλή ύπαρ­ξη ενός κοινοβουλίου σημαίνει την απου­σία του λαού, αλλά αληθινή δημοκρατία υπάρχει μόνο μέσα από τη συμμετοχή του λαού, όχι μέσα από τη δραστηριότητα των αντιπροσώπων του. Τα κοινοβούλια είναι ένας νομικός φραγμός ανάμεσα στους λαούς και την άσκηση της εξουσίας, αποκλείον­τας τις μάζες από την εξουσία ενώ σφετερί­ζονται την κυριαρχία τους. Στους λαούς αφήνεται μόνο η ψεύτικη εξωτερική εμφά­νιση της δημοκρατίας που εκφράζεται στις μεγάλες ουρές για να ρίξουν τις ψήφους τους στις κάλπες.

Για να αποκαλύψουμε το χαρακτήρα του κοινοβουλίου, πρέπει να δούμε την προέ­λευση ενός τέτοιου κοινοβουλίου. Το κοι­νοβούλιο είτε εκλέγεται από εκλογικές πε­ριφέρειες ή από κόμμα ή από συνασπισμό κομμάτων, ή σχηματίζεται με κάποια μέθοδο διορισμού. Αλλά όλες αυτές οι δια­δικασίες δεν είναι δημοκρατικές, γιατί χω­ρίζοντας τον πληθυσμό σε εκλογικές περι­φέρειες σημαίνει ότι ένα μέλος του κοινοβουλίου αντιπροσωπεύει χιλιάδες, εκατον­τάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια λαού, α­νάλογα με το μέγεθος του πληθυσμού. Ση­μαίνει επίσης ότι το μέλος δεν διατη­ρεί λαϊκό οργανωτικό δεσμό με τους εκλο­γείς αφού αυτός, όπως και τα άλλα μέλη, θεωρείται σαν αντιπρόσωπος ολόκληρου του λαού. Αυτό απαιτεί η κυρίαρχη παρα­δοσιακή δημοκρατία. Οι μάζες, συνεπώς, είναι τελείως απομονωμένες από τον αντι­πρόσωπο και αυτός, με τη σειρά του, είναι τελείως χωρισμένος από αυτές.   Γιατί αμέ­σως αφού κερδίσει τις ψήφους τους αυτός ο ίδιος αρπάζει την κυριαρχία τους και ενερ­γεί αντί γι' αυτές. Η κυρίαρχη παραδοσια­κή δημοκρατία προικίζει το μέλος ενός κοι­νοβουλίου με μια ιερότητα και ασυλία που την αρνείται σε άλλα ξεχωριστά μέλη του λαού. Αυτό σημαίνει ότι τα κοινοβούλια έχουν γίνει ένα μέσο λεηλασίας και σφετε­ρισμού της εξουσίας του λαού. Από εδώ πηγάζει και το δικαίωμα του λαού να αγω­νιστεί, μέσα από τη λαϊκή επανάσταση για να καταστρέψει τα όργανα που σφετερίζονται τη δημοκρατία και την κυριαρχία και στερούν τις μάζες από αυτά. Έχει επί­σης το δικαίωμα να διατυπώσει τη νέα αρ­χή, ΟΧΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΣΤΗ ΘΕ­ΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Αν, ωστόσο, το κοινο­βούλιο προέρχεται από ένα κόμμα σαν απο­τέλεσμα νίκης στις εκλογές, τότε είναι κοι­νοβούλιο του κόμματος και όχι του λαού. Αντιπροσωπεύει το κόμμα και όχι το λαό, και η εκτελεστική εξουσία που εκχωρείται στο κοινοβούλιο είναι η εξουσία του κόμ­ματος που κέρδισε και όχι του λαού. Το ίδιο ισχύει και για το κοινοβούλιο στο οποίο κάθε κόμμα διαθέτει ένα αριθμό εδρών. Γιατί τα μέλη του κοινοβουλίου αντιπροσωπεύουν το κόμμα τους και όχι το λαό, και η εξουσία που εγκαθιδρύεται από ένα τέτοιο συνασπισμό είναι η εξουσία των συ­νασπισμένων κομμάτων και όχι του λαού. Με τέτοια συστήματα ο λαός είναι θύμα που τον εξαπατούν και τον εκμεταλλεύον­ται τα πολιτικά σώματα. Ο λαός στέκεται σιωπηλός σε μακριές ουρές για να ρίξει τις ψήφους του στις κάλπες με τον ίδιο τρό­πο που ρίχνει άλλα χαρτιά στο σκουπιδο­τενεκέ. Αυτή είναι η παραδοσιακή δημο­κρατία που επικρατεί σ' ολόκληρο τον κό­σμο, είτε το σύστημα είναι μονοκομματικό, δικομματικό, πολυκομματικό ή ακομματικό. Έτσι γίνεται φανερό ότι η ΑΝΤΙΠΡΟ­ΣΩΠΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗ. Οι συνελεύσεις που διαμορφώνονται με μια μέθοδο διορι­σμού ή κληρονομικής διαδοχής δεν υπά­γονται σε καμιά μορφή δημοκρατίας. Επι­πλέον, αφού το σύστημα των εκλεγμένων κοινοβουλίων βασίζεται στην προπαγάνδα για να κερδηθούν ψήφοι, είναι ένα δημαγω­γικό σύστημα με την πραγματική σημασία της λέξης, και οι ψήφοι μπορούν να αγο­ραστούν και να παραποιηθούν. Οι φτωχοί δεν καταφέρνουν να συναγωνιστούν στην εκλογική εκστρατεία και είναι πάντα οι πλούσιοι — και μόνο οι πλούσιοι — που βγαίνουν νικητές.
Φιλόσοφοι, στοχαστές και συγγραφείς υποστήριξαν τη θεωρία της αντιπροσωπευ­τικής διακυβέρνησης σε μια εποχή όπου οι λαοί, χωρίς να το καταλαβαίνουν, οδηγούνταν σαν πρόβατα από βασιλιάδες, σουλτά­νους και κατακτητές. Η μεγαλύτερη φιλο­δοξία των ανθρώπων εκείνου του καιρού ήταν να έχουν κάποιον να τους αντιπροσω­πεύει μπροστά σ' αυτούς τους κυβερνήτες. Ακόμη κι αυτή η φιλοδοξία απορριπτόταν. Οι λαοί πέρασαν από μακρείς και σκληρούς αγώνες για να πετύχουν αυτό που προσδο­κούσαν. Μετά την επιτυχημένη εγκαθίδρυ­ση της εποχής των δημοκρατιών και την απαρχή της εποχής των μαζών, είναι πα­ράλογο ότι η δημοκρατία πρέπει να σημαί­νει την εκλογή λίγων μόνο αντιπροσώπων για να ενεργούν για λογαριασμό των μεγά­λων μαζών. Αυτή είναι μια απαρχαιωμένη θεωρία και μια ξεπερασμένη εμπειρία. Ο­λόκληρη η εξουσία πρέπει να είναι του λαού.
Οι πιο τυραννικές δικτατορίες που γνώ­ρισε ο κόσμος υπήρξαν κάτω από τη σκιά των κοινοβουλίων.
ΤΟ ΚΟΜΜΑ:Το κόμμα είναι η σύγχρονη δικτατορία. Είναι το σύγχρονο δικτατορικό όργανο διακυβέρνησης. Το κόμμα είναι η εξουσία ενός τμήματος πάνω στο σύνολο. Είναι το πιο πρόσφατο δικτατορικό όργανο. Καθώς το κόμμα δεν είναι ατομικό, ασκεί μια πλαστή δημοκρατία μέσω της εγκατάστασης κοινοβουλίων και επιτροπών και μέσω της προπαγάνδας των μελών του. Το κόμμα δεν είναι καθόλου δημοκρατικό, όργανο γιατί αποτελείται από ανθρώπους που έχουν κοινά συμφέροντα, μια κοινή άποψη ή ένα κοινό πολιτισμό- ή που ανήκουν στην ίδια περιοχή ή έχουν την ίδια πίστη. Σχηματίζουν ένα κόμμα για να πετύχουν τους σκοπούς τους, να επιβάλλουν την άποψή τους ή να επεκτείνουν την επιρροή της πίστης τους στην κοινωνία συνολικά. Ο σκοπός ενός κόμματος είναι να κατακτήσει την εξουσία με την πρόφαση της εφαρμογής του προγράμματος του. Και επιπλέον, από δημοκρατική άποψη, κανένα από τα κόμματα αυτά δεν πρέπει να κυβερνά όλο το λαό εξαιτίας της ποικιλίας των συμφερόντων, των ιδεών, της ιδιοσυγκρασίας, των περιοχών και των πίστεων, πού αποτελούν την ταυτότητα του λαού. Το κόμμα είναι ένα δικτατορικό όργανο διακυβέρνησης που επιτρέπει σ' αυτούς που έχουν μία άποψη και ένα κοινό συμφέρον να κυβερνούν το λαό σα σύνολο. Σε σύγκριση με το λαό, το κόμμα είναι μια μειοψηφία.Ο σκοπός του σχηματισμού ενός κόμματος είναι η δημιουργία ενός οργάνου για να κυβερνά το λαό' ουσιαστικά για να κυβερνά τα μη μέλη του κόμματος. Γιατί το κόμμα βασίζεται, θεμελιακά, σε μια αυθαίρετη αυταρχική θεωρία ... δηλ. την κυριαρχία των μελών του κόμματος πάνω στα υπόλοιπα μέλη του λαού. Το κόμμα προϋποθέτει ότι η άνοδος του στην εξουσία είναι ο τρόπος για να πετύχει τους σκοπούς του, θεωρώντας ότι οι σκοποί του είναι οι σκοποί του λαού. Αυτή είναι η θεωρία της δικαιολόγησης της δικτατορίας του κόμματος, που είναι η βάση κάθε δικτατορίας.
Ανεξάρτητα από το πόσα κόμματα υπάρχουν, η θεωρία παραμένει η ίδια. Αλλά η ύπαρξη πολλών κομμάτων κλιμακώνει τον αγώνα για την εξουσία και αυτό καταλήγει στην καταστροφή κάθε επιτεύγματος του λαού και κάθε κοινωνικά ωφέλιμου σχεδίου. Μια τέτοια καταστροφή αρπάζεται από το αντίθετο κόμμα σαν δικαιολογία για να υπονομεύσει τη θέση του κόμματος που κυβερνά έτσι ώστε να μπορεί να το διαδεχθεί. Τα κόμματα καταφεύγουν στον αγώνα τους, αν όχι στα όπλα, πράγμα που συμβαίνει σπάνια, αλλά στην καταγγελία και τη γελοιοποίηση των πράξεων τους. Αυτή είναι μια μάχη που διεξάγεται αναπόφευκτα σε βάρος των πιο υψηλών και ζωτικών συμφερόντων της κοινωνίας. Μερικά, αν όχι όλα,από αυτά τα υψηλά συμφέροντα θα θυσιαστούν στον αγώνα για την εξουσία των οργάνων διακυβέρνησης. Γιατί η καταστροφή αυτών των συμφερόντων υποστηρίζει το κόμμα ή τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην επιχειρηματολογία τους ενάντια στο κόμμα πού κυβερνά. Το κόμμα της αντιπολίτευσης, σαν όργανο διακυβέρνησης, πρέπει να διώξει το σώμα που κυβερνά για να αποκτήσει πρόσβαση στην εξουσία. Για να αποδείξει την ακαταλληλότητα του οργάνου διακυβέρνησης, το κόμμα της αντιπολίτευσης πρέπει να καταστρέψει τα επιτεύγματα του και να ρίξει αμφιβολίες για τα σχέδια του, ακόμη κι αν αυτά τα σχέδια είναι ωφέλιμα για την κοινωνία. Κατά συνέπεια τα συμφέροντα και τα προγράμματα της κοινωνίας θυσιάζονται στον αγώνα των κομμάτων για την εξουσία. Ο αγώνας αυτός είναι, λοιπόν, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά καταστροφικός για την κοινωνία, παρά το γεγονός ότι δημιουργεί πολιτική δραστηριότητα. Εκτός από αυτά, ο αγώνας καταλήγει στη νίκη ενός άλλου οργάνου διακυβέρνησης, δηλ. στην πτώση του ενός κόμματος και την άνοδο ενός άλλου. Αλλά είναι μια ήττα για το λαό, μια ήττα για τη δημοκρατία. Επιπλέον, τα κόμματα μπορούν να εξαγοραστούν ή να δωροδοκηθούν είτε από το εσωτερικό ή το εξωτερικό.
Αρχικά, το κόμμα σχηματίζεται για να αντιπροσωπεύει το λαό. Μετά η ηγετική ομάδα του κόμματος αντιπροσωπεύει τα μέλη του και ο ανώτατος ηγέτης του κόμματος αντιπροσωπεύει την ηγετική ομάδα. Γίνεται φανερό ότι το κομματικό παιχνίδι είναι μια απατηλή φάρσα που βασίζεται σε μια πλαστή μορφή δημοκρατίας που έχει ένα εγωιστικό περιεχόμενο στηριγμένο σε ελιγμούς, τεχνάσματα και πολιτικά παιχνίδια. Όλα αυτά δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι το κομματικό σύστημα είναι ένα δικτατορικό, και μάλιστα σύγχρονο, όργανο. Το κομματικό σύστημα είναι μια ανοιχτή, όχι καλυμμένη δικτατορία. Ο κόσμος δέν την έχει ξεπεράσει ακόμη και σωστά ονομάζεται «η δικτατορία της σύγχρονης εποχής».
Το κοινοβούλιο του κόμματος που έχει νικήσει είναι πράγματι ένα κοινοβούλιο του κόμματος, καθώς η εκτελεστική εξουσία που έχει εκχωρηθεί απ' αυτό το κοινοβούλιο είναι η εξουσία του κόμματος πάνω στο λαό. Η εξουσία του κόμματος, η οποία υποτίθεται ότι είναι για το καλό ολόκληρου τοϋ λαού, είναι στην πραγματικότητα δριμύτατος εχθρός ενός τμήματος του λαού, δηλ. του κόμματος ή των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των υποστηρικτών τους. Έτσι η αντιπολίτευση δεν είναι ένας λαϊκός έλεγχος στο κόμμα που κυβερνά, αλλά αναζητεί η ίδια μια ευκαιρία για να αντικαταστήσει το κόμμα που κυβερνά. Σύμφωνα με τη σύγχρονη δημοκρατία, ο νόμιμος έλεγχος στο κόμμα που κυβερνά είναι το κοινοβούλιο, η πλειοψηφία του οποίου προέρχεται από αυτό το κόμμα που κυβερνά. Πράγμα που σημαίνει, ότι ο έλεγχος βρίσκεται στα χέρια του κόμματος που κυβερνά και η κυβέρνηση είναι στα χέρια του κόμματος που ελέγχει. Έτσι γίνεται φανερή η απατηλότητα, η αβασιμότητα και η ακυρότητα των πολιτικών θεωριών που κυριαρχούν σήμερα στον κόσμο, οπό τις οποίες πηγάζει η σύγχρονη παραδοσιακή δημοκρατία.
Το κόμμα είναι μόνο ένα τμήμα του λαού, αλλά η κυριαρχία του λαού είναι αδιαίρετη.
Το κόμμα κυβερνά στο όνομα του λαού, αλλά η αρχή είναι ΟΧΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.Το κομματικό σύστημα είναι το σύγχρονο σύστημα φυλών και αιρέσεων. Η κοινωνία που κυβερνιέται από ένα κόμμα είναι ακριβώς σαν την κοινωνία που κυβερνιέται από μια φυλή ή μια αίρεση. Το κόμμα, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, αντιπροσωπεύει την άποψη μιας ορισμένης ομάδας του λαού, ή τα συμφέροντα μιας ομάδας τής κοινωνίας, ή μια πίστη ή μια περιοχή. Ένα τέτοιο κόμμα πρέπει να είναι μια μειοψηφία σε σύγκριση με το σύνολο του λαού όπως ακριβώς είναι η φυλή και η αίρεση. Η μειοψηφία έχει κοινά συμφέροντα ή μια αιρετική πίστη. Από αυτά τα συμφέροντα ή την πίστη, σχηματίζεται η κοινή άποψη. Μόνο η σχέση αίματος διακρίνει μια φυλή από ένα κόμμα αλλά ακόμη και στην ίδρυση ενός κόμματος μπορεί να υπάρχει σχέση αίματος. Δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους κομματικούς αγώνες και τούς φυλετικούς ή αιρετικούς αγώνες για την εξουσία. Και αν η εξουσία της φυλής και της αίρεσης απορρίπτεται πολιτικά και αποκηρύσσεται, τότε το κομματικό σύστημα πρέπει εξίσου να απορρίπτεται και να αποκηρύσσεται. Και τα δύο ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι και οδηγούν στον ίδιο σκοπό. Η αρνητική και καταστροφική επίδραση πάνω στην κοινωνία των φυλετικών και αιρετικών αγώνων είναι ταυτόσημη με την αρνητική και καταστροφική επίδραση του κομματικού αγώνα.
ΤΑΞΗ: Το ταξικό πολιτικό σύστημα είναι το ίδιο με το κομματικό, το φυλετικό ή το αιρετικό σύστημα, δηλ. μια τάξη κυριαρχεί στην κοινωνία με τον ίδιο τρόπο που κυριαρ­χεί ένα κόμμα, μια φυλή ή μια αίρεση. Η τάξη, όπως το κόμμα, η αίρεση και η φυλή, είναι μια ομάδα ανθρώπων από την κοινω­νία, που έχουν κοινά συμφέροντα Τα κοινά συμφέροντα πηγάζουν από την ύπαρξη μιας ομάδας ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους από σχέση αίματος, πίστη, πολιτισμό, περιοχή ή επίπεδο ζωής. Επίσης η τάξη, το κόμμα, η αίρεση και η φυλή προκύπτουν από παρόμοιους παράγοντες που οδηγούν σε παρόμοια αποτελέσματα, δηλ. προκύ­πτουν γιατί η σχέση αίματος, η πίστη, το επίπεδο ζωής, ο πολιτισμός και η περιοχή δημιουργούν μια κοινή άποψη για την επί­τευξη ενός κοινού σκοπού. Έτσι εμφανί­ζεται η κοινωνική δομή με τις μορφές της τάξης, του κόμματος, της φυλής ή της αίρεσης που τελικά γίνεται μια πολιτική σύλ­ληψη που κατευθύνεται προς την πραγμα­τοποίηση της άποψης και των σκοπών αυ­τής της ομάδας. Σε όλες τις περιπτώσεις ο λαός δεν είναι ούτε η τάξη, το κόμμα, η φυλή ούτε η αίρεση· αυτά δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα τμήμα του λαού και απο­τελούν μια μειοψηφία. Αν μια τάξη, ένα κόμμα, μια φυλή ή αίρεση κυριαρχεί σε μια κοινωνία, ολόκληρο το σύστημα γίνε­ται μια δικτατορία. Ωστόσο, ένας ταξικός ή φυλετικός συνασπισμός είναι καλύτερος από ένα κομματικό συνασπισμό γιατί ο λαός αποτελείται αρχικά από μια ομάδα φυλών. Σπάνια βρίσκει κανείς ανθρώπους που δεν ανήκουν σε μια φυλή, και όλοι οι άνθρωποι ανήκουν σε μια ορισμένη τάξη. Αλλά κα­νένα κόμμα ή κόμματα δεν αγκαλιάζει ό­λους τους ανθρώπους και κατά συνέπεια το κόμμα ή ο συνασπισμός κομμάτων αντι­προσωπεύει μια μειονότητα σε σύγκριση με τις μάζες που είναι έξω από αυτό. Με τη γνήσια δημοκρατία δεν δικαιολογείται μια τάξη να συντρίβει άλλες τάξεις για δικό της όφελος, δεν δικαιολογείται ένα κόμμα να συντρίβει άλλα κόμματα για δικό του συμφέρον, δεν δικαιολογείται μια φυλή να συντρίβει άλλες φυλές για δικό της όφελος και δεν δικαιολογείται μια αίρεση να συν­τρίβει άλλες αιρέσεις για δικό της συμφέ­ρον. Το να επιτρέπονται τέτοιες πράξεις σημαίνει να εγκαταλείπεται η λογική της δημοκρατίας και να γίνεται προσφυγή στη λογική της βίας. Μια τέτοια πράξη είναι δι­κτατορική, γιατί δεν είναι προς όφελος ολό­κληρης της κοινωνίας, η οποία δεν αποτε­λείται από μια μόνο τάξη ή φυλή ή αίρεση ή από τα μέλη ενός κόμματος. Δεν υπάρχει δικαιολογία για μια τέτοια πράξη. Η δι­κτατορική δικαιολόγηση είναι ότι η κοινωνία αποτελείται στην πραγματικότητα από διά­φορα μέρη, και ένα από τα μέρη αναλαμ­βάνει να διαλύσει τα άλλα μέρη για να μεί­νει μόνο του στην εξουσία. Αυτή η πράξη δεν είναι όμως προς το συμφέρον ολόκλη­ρης της κοινωνίας, αλλά προς το συμφέρον μιας ορισμένης τάξης, φυλής, αίρεσης ή κόμματος, δηλ. είναι προς το συμφέρον αυτών που αντικαθιστούν την κοινωνία. Η πράξη της διάλυσης κατευθύνεται αρχικά ενάντια στα μέλη της κοινωνίας που δεν ανήκουν στο κόμμα, την τάξη, τη φυλή ή την αίρεση που αναλαμβάνει τη διάλυση.
Η διασπασμένη κοινωνία από τους κομ­ματικούς αγώνες είναι παρόμοια με μια κοι­νωνία διασπασμένη από φυλετικούς και αιρετικούς αγώνες.
Το κόμμα που σχηματίζεται στο όνομα μιας τάξης γίνεται αυτόματα ένα υποκατά­στατο για την τάξη αυτή και συνεχίζει μέ­χρις ότου αντικαταστήσει την εχθρική προς αυτό τάξη.
Κάθε τάξη που γίνεται κληρονόμος μιας κοινωνίας, κληρονομεί, ταυτόχρονα, τα χαρακτηριστικά της. Πράγμα που σημαίνει ότι αν η εργατική τάξη, για παράδειγμα, συντρίψει όλες τις άλλες τάξεις, γίνεται κληρονόμος της κοινωνίας, που σημαίνει, ότι γίνεται η υλική και κοινωνική βάση της κοινωνίας. Ο κληρονόμος φέρει τα χαρα­κτηριστικά αυτού που κληρονομεί, αν και μπορεί να μην είναι φανερά αμέσως. Κα­θώς ο καιρός περνά, τα γνωρίσματα των άλ­λων τάξεων που έχουν εξαλειφθεί εμφανίζον­ται στους ίδιους τους κόλπους της εργατικής τάξης. Και οι κάτοχοι αυτών των χαρακτηριστικών υιοθετούν τις στάσεις και τις από­ψεις που αντιστοιχούν στα χαρακτηριστικά τους. Έτσι η εργατική τάξη γίνεται μια ξεχωριστή κοινωνία, δείχνοντας τις ίδιες αν­τιφάσεις όπως η παλιά κοινωνία. Τα υλικά και ηθικά κριτήρια των μελών της κοινωνίας είναι διαφορετικά στην αρχή αλλά μετά δημιουργούνται οι φατρίες που αυτόματα εξελίσσονται σε τάξεις, όπως είχαν διαλυ­θεί. Έτσι ο αγώνας για κυριαρχία της κοι­νωνίας αρχίζει πάλι. Κάθε ομάδα ανθρώ­πων, ύστερα κάθε φατρία και τέλος κάθε νέα τάξη, προσπαθεί να γίνει το όργανο διακυβέρνησης.
Η υλική βάση της κοινωνίας δεν είναι σταθερή γιατί έχει μια κοινωνική άποψη. Το Όργανο διακυβέρνησης μόνο της υλικής βάσης της κοινωνίας θα είναι, ίσως, σταθερό για ορισμένο διάστημα, αλλά ξε­περνιέται καθώς νέα υλικά και κοινωνικά κριτήρια δημιουργούνται από την ίδια υλική βάση. Κάθε κοινωνία με ταξική σύγ­κρουση ήταν στο παρελθόν μονοταξική κοινωνία αλλά, χάρη στην αναπόφευκτη εξέλιξη, η συγκρουόμενη τάξη αναδύθηκε απ' αυτή την ίδια τάξη.

Η τάξη που ιδιοποιείται τις περιουσίες των άλλων για να διατηρήσει το όργανο διακυβέρνησης για δικό της συμφέρον, θα διαπιστώσει ότι οι υλικές περιουσίες έφε­ραν μέσα σ' αυτή την τάξη ότι φέρνουν συνήθως οι υλικές περιουσίες μέσα στην κοινωνία συνολικά.

Με λίγα λόγια, οι προσπάθειες να ενω­θεί η υλική βάση της κοινωνίας για να λυ­θεί το πρόβλημα της διακυβέρνησης ή για να τεθεί ένα τέλος στον αγώνα προς όφελος του κόμματος, της τάξης, της αίρεσης ή της φυλής, απέτυχαν όπως και οι προσπάθειες να ικανοποιηθούν οι μάζες μέσω της εκλο­γής αντιπροσώπων ή με την οργάνωση δημοψηφισμάτων για να ανακαλυφθούν οι απόψεις τους. Το να συνεχίσουμε με αυτές τις προσπάθειες έγινε χάσιμο χρόνου και εμπαιγμός του λαού.